Ervaring met Zelfontdekken door schilderen
Door: Paula Verduyn
Op het moment dat ik informatie kreeg over de cursus Zelfontdekken door schilderen kreeg ik gelijk het gevoel dat dit datgene was waar ik al een lange tijd naar op zoek was. Het hoe en wat en vooral het waarom willen weten over jezelf.
Een zoektocht waar ik al jaren mee bezig ben en waar alles wat ik heb ondernomen zijn steentje wel heeft bijgedragen maar toch niet dat heeft kunnen geven waar ik naar op zoek was. Op zoek naar wat? Dat was wat ik zelf niet eens wist.
Het enige wat ik wel wist was dat ik met dat wat ik voelde nooit innerlijke rust zou hebben. Ik heb altijd gedacht dat het vooral te maken zou hebben met het soort werk wat ik zou willen doen, maar het punt was dat ik ook daar geen duidelijk beeld van had. In mijn dagelijkse leven raakte ik in situaties waar ik helemaal niet in wilde zitten. Het ene was gewoon een herhaling van het andere en alhoewel ik me het wel bewust was kon ik het moment dat ik in herhaling viel niet herkennen. Het overkwam me gewoon, zo voelde het althans. Mijn innerlijke onrust kwam voor mij heel duidelijk voort juist uit het feit dat je bewust bent, dat je iedere keer weer hetzelfde doet waarvan je weet dat dit het verkeerde is maar het ook niet anders kunt. Je weet niet waar dit vandaan komt en waarom je het op die manier doet. Het enige wat ik altijd heb geweten is dat ik nooit maar dan ook nooit dit gevoel, deze innerlijke onrust zou accepteren als een deel van mezelf, alsof het een stukje van mijn karakter zou zijn. Vandaar dat ik met beide handen deze manier van zelfontdekken heb aangegrepen, in de hoop datgene te vinden waar ik al zo lang naar op zoek ben. WIE ben ik. Wat wil ik en wat is het DOEL in mijn leven, wat tevens mijn thema is geworden in het Zelfontdekken door schilderen.
Tijdens de hele cursus heb ik met grote verbazing mogen ondervinden hoe effectief deze manier van zelfontdekken is. Het voelt alsof ik eindelijk de sleutel heb gevonden naar mijn allerdiepste ik, waar ik iedere keer weer iets nieuws en waardevols heb mogen vinden. Het geeft z’n intens gelukkig gevoel om na een jarenlange zoektocht eindelijk DE WEG te hebben gevonden. De weg naar innerlijke kracht, naar innerlijke waarde, naar innerlijke vrijheid. De weg die mijn leven naar zijn doel zal leiden.
De eerste cyclus “Metamorfose”.
Dit was een soort verkenningstocht. Uit het niets op zoek naar een eigen plekje, heel zweverig, heel wazig en misschien wel heel angstig. Het was heel voorzichtig aftasten, eerst boven de aarde, de vogel in de tweede schildering en onder de aarde, de vis, voordat ik met toch wel innerlijke strijd mijn voeten heel voorzichtig op aarde heb kunnen zetten.
Hier kwam heel sterk het kind in mij naar boven. Een kind dat beladen is met het gevoel in de steek te zijn gelaten en dit jarenlang met zich mee gedragen heeft als een zware last zonder ooit de kans te hebben gekregen te weten, te leren, hoeveel verschillende soorten van gevoelens er bestaan, zonder dat ze allen hoeven te betekenen dat het een in de steek gelaten gevoel is. Een kind dat iedere keer wegdook in een hoekje om te schuilen voor haar gevoel van ‘waardeloosheid’. En hier ontdekte ik hoe sterk ik me altijd in dit gevoel heb laten meeslepen, en dat ik me altijd in ditzelfde hoekje heb verstopt zonder te beseffen dat het juist aan mij was om een hand te reiken aan het kind, zonder te beseffen dat het aan mij was het uit haar schuilplaats te halen en mee te laten groeien naar een leven, naar een ander gevoel en te leren dat het gevoel van in de steek gelaten worden zonder meer heel pijnlijk en verdrietig is maar dat het een gevoel is die daar hoort waar het ooit van invloed was maar dat het niet mee genomen hoeft te worden in het verder leven. Ik weet echt niet hoe het precies werkt maar op het moment dat ik dit bewust werd heeft dit gevoel als vanzelf zijn eigen plekje weten te vinden en voelde ik me enorm bevrijd van een zware last. Alsof er kilo’s van mijn schouders waren gevallen en er een enorme innerlijke ruimte ontstond.
De tweede cyclus ‘Kracht der natuur’
Trots waren de jonge blaadjes die de wereld kwamen verkennen om direct opgeslokt te worden door de misvormde gehandicapte kern. Maar die zich van daaruit gelukkig hebben kunnen voeden met een positieve kracht waardoor zowel de jonge als de oude blaadjes zich eruit hebben kunnen vechten om uit te kunnen groeien tot een stralende plant.
In deze periode voelde ik heel sterk hoe weinig waarde ik mezelf tot nu toe heb gegeven waardoor een gevoel van onzekerheid altijd als een rem in mijn leven heeft gewerkt. Waarde kun je alleen maar geven aan iemand die iets bereikt heeft in het leven, waar dan ook en met wat dan ook. Het bereiken van íets is je zekerheid, is je waarde in het leven. Wat had ik nu bereikt in het leven? Niets.
Het enige wat ik was, was een mens die zijn leven alleen maar kon besteden aan een zoektocht. Een zoektocht naar dat stukje innerlijke rust, maar dat toch nooit echt heeft kunnen vinden en dan begint te twijfelen of dit niet allemaal verspilde tijd en energie is geweest of ik niet iets onmogelijks in het leven wilde, en deze energie en tijd niet beter had kunnen besteden aan iets ‘nuttigs’ als bijvoorbeeld te gaan studeren en te gaan werken aan een betere werkkring en niet weer een baan die alleen maar diende voor het levensonderhoud.
Zeker heb ik daar wel eens aan gedacht en pogingen gedaan en aan cursussen begonnen maar het zoeken naar mijn innerlijke rust was sterker dan wat ook en dat heb ik nooit los kunnen laten. Het was een hele schok om mijn misvormde, gehandicapte ziel in de plant te zien. Uit de laatste twee schilderingen werd me duidelijk dat het mij ontbrak aan innerlijke kracht en innerlijke ruimte.
Derde cyclus ‘Psychologische cyclus
Een schreeuw om hulp van een verkrampte ziel verstrikt in een netwerk van knopen die totaal uit balans is geraakt, zo beladen van alles wat het met zich meesleept dat er een explosie ontstaat om uiteindelijk moedeloos als een doorzichtig hulsel achter te blijven. Een behoefte aan bescherming, aan steun, aan iemand die voor je zorgt was hier heel groot. Ik voelde me zo moe om altijd alles alleen te moeten doen, ik had er geen zin meer in, ik had er geen kracht meer voor, ik was geestelijk en lichamelijk op. Ik had zo’n behoefte aan een schouder waar ik op kon steunen om er dan achter te komen dat er niemand is die jou dit te bieden heeft. Het gaf me zo’n moedeloos gevoel. En toch is dit gevoel vrij snel over gegaan. Op een geven moment begon ik te voelen wat het betekende om in je eigen kracht te komen. Heel langzaam maar heel sterk werd het gevoel dat ik eigenlijk helemaal niemand nodig had om goed te kunnen functioneren omdat ik diep in mijn hart wist dat ik heel goed voor mijzelf kon zorgen, dat ik mijzelf heel goed kon beschermen en dat ik diep in mijn hart wist dat ik ten alle tijden een grote steun voor mijzelf zou zijn.
En zo groeide langzaam mijn innerlijke kracht. Steeds meer en meer zodat er ook een stuk zekerheid groeide. Door die kracht voelde ik ook een soort verzet. Dat wat ik altijd had gevoeld, wat ik altijd als last met me mee heb gedragen moest eruit. Moest weg, en ik voelde het zo uit me weg vloeien alsof een stortkoker eindelijk zijn weg naar buiten had gevonden. En ook dit gaf weer meer innerlijke ruimte en vooral innerlijke kracht.
De laatste schildering had een soort van moedeloosheid moeten betekenen maar eigenlijk had dit voor mij niet deze betekenis. Het gaf me een gevoel van berusting. Berusting in de dingen die geweest zijn zoals ze waren en die ik nu kon accepteren en een plekje had kunnen geven.
Wat er nu overbleef was een zee van ruimte, ruimte voor nieuwe waardevollere gevoelens, ruimte voor een nieuwe kracht.
En het voelt heel goed zoals het is.
Vierde cyclus ‘Scheppingskracht’
De scheppingskracht begon bij het doen inzien van mijn eigen waarde. Op een simpele manier werd me duidelijk gemaakt dat er zoveel mensen om mij geven omdat ik ben wie ik ben. Waarom kan ik dat zelf dan niet. Maar juist ik moest daar iets voor terug hebben, juist ik moest mezelf eerst bewijzen dat ik die waarde verdiende, alhoewel ik nooit precies begrepen heb wat die eisen nou precies waren. Ik ken mijn fouten maar ook mijn kwaliteiten en ik ben heel gelukkig te zijn wie ik ben. Door deze zelfwaarde nu echt te voelen merk ik ook dat ik voor mijzelf heel duidelijk grenzen ga stellen. Niet strak of uit principe. Met soepelheid maar toch wel heel duidelijk.
De tweede schildering heeft me bewuster gemaakt over hoe ik met bepaalde dingen omga. En daar bedoel ik voornamelijk mee dat ik in verschillende situaties vele dingen maar een beetje liet hangen. Ik deed niets met ideeën die ik had of wensen. Ik liet dat maar zo’n beetje om mij heen hangen, ik nam er geen grip op.
Nu weet ik dat het heel belangrijk is om daar iets mee te doen. Het maakt niet uit wat, of je er nu juist iets mee doet of het weer van je afzet, het belangrijkste is dat het een plaats krijgt en niet zo om je heen blijft hangen.
Ook in de omgang met mensen zie ik verandering. Daarin zou ik namelijk snel mijzelf wegcijferen voor de ander terwijl ik juist de laatste tijd gemerkt heb dat ik dit niet meer al vanzelfsprekend doe. Het lijkt wel of er een gevoelsspriet begint te werken die eerst bij zichzelf te rade gaat. Wil ik dit wel echt. Moet ik hier iets mee doen. Ik laat nu de verantwoordelijkheid daar waar hij hoort en neem die niet meer van iemand over.
En ook dit gebeurt niet strak maar in al zijn soepelheid.
Bij de derde schildering gebeurde er ook iets heel moois. Daar werd min of meer een beschermlaag afgebrokkeld die er al jaren heeft gezeten. Een dikke stoere mannelijke laag die flink en sterk alle praktische dingen wel even zelf voor elkaar kreeg. En het is uitstekend om helemaal zelfstandig te functioneren maar daar ben ik waarschijnlijk zo op ingegaan dat ik mezelf nooit ook als vrouw heb gezien. Nu die laag niet zo dik meer is lijkt er wel ruimte te zijn gekomen om oog te krijgen voor de vrouw die in mij verborgen zit. Het voelt zo spannend en nieuw want het heeft tevens zo iets moois en sierlijks terwijl ik daar nooit zo mee bezig ben geweest.
De laatste schildering heeft me heel sterk het gevoel gegeven dat ik nu eindelijk mijn plekje heb gevonden.
Ik voel eindelijk dat ik met mijn voeten de aarde heb aangeraakt, dat ik nu echt in het leven sta. Dat ik verschillende regels van het leven heb geleerd. Een plekje waar ik me goed voel, waar ik me thuis voel, waar ik heb ontdekt en begrepen dat inderdaad alles wat je nodig hebt naar je toe komt als je er maar vertrouwen in hebt.
